Tο μικρό λυκάκι

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό λυκάκι

που ζούσε μες το δάσος,

έβλεπε τα ελαφάκια, τα πουλάκια, τα λαγουδάκια

να μιλάνε τα δικά τους τα λογάκια.

Ζήλευε τα ζωάκια που όλα μια παρέα

παίζανε κρυφτό, κυνηγητό.

Το λυκάκι όμως στο παιχνίδι δεν προσκαλούσαν

και έτσι τον στενοχωρούσαν.

Μια μέρα το μικρό λυκάκι τα πλησίασε και στην ομάδα τους θέλησε να μπει

χωρίς να τολμάει να τους το πει.

Το ελαφάκι το κοιτούσε με περιφρόνηση

και το λαγουδάκι χωρίς πολλή φρόνηση

του είπε πως οι λύκοι είναι κακοί

και για αυτό να μην κάθεται εκεί

να τα βλέπει και να ζηλεύει,

γιατί κανένα ζωάκι δεν γυρεύει

τη ζωή του να ριψοκινδυνεύει

με ένα λυκάκι στο πλευρό του

που να θέλει το κακό του.

Έπειτα όλα τα παραμύθια

για τον λύκο γράφουνε τα ίδια,

πως όλους τους τρώει στο πι και φι

και ύστερα γλείφει τη σαντιγί,

από την κοκκινοσκουφίτσα και τα 7 κατσικάκια

μέχρι και τα 3 γουρουνάκια.

Τέτοια γράφουν οι άνθρωποι

και τα παιδάκια φοβερίζουν

πως αν μπροστά τους λύκος βρεθεί

θα τα φάει στη στιγμή

κι έτσι αυτά κάθονται τρομαγμένα

του κακού του λύκου μη γίνουν λεία τα καημένα.

Το μικρό λυκάκι απαρηγόρητο

άρχισε να κλαίει με λυγμό,

και σκέφτονταν με θυμό

πως δεν έκανε ποτέ κακό

σε κανένα ζωάκι φιλικό

και πως άδικα τον κακολογούσαν

και τη φήμη του χαλούσαν,

γιατί όπως όλα τα ζώα έτσι και αυτό

δε θέλει να κάνει σε κανένα κακό.

Απλά πεινάει και διψάει

όπως όλα τα ζώα τη λεία του κυνηγάει.

Την κουκουβάγια κανείς δεν κατηγορεί

που το βράδυ μικρά ζωάκια παρατηρεί,

τον αετό και το γεράκι,

τη βίδρα και το καστοράκι,

το αγριογούρουνο και την αλεπού.

Όλα είναι αγαπητά στον άνθρωπο

και ας κυνηγούνε και αυτά τη λεία τους

από δω και από αλλού.

Έτσι το μικρό λυκάκι αποφάσισε πως

από δω και μπρος

θα έπαιζε μοναχό

για να μη δημιουργεί πανικό

στα υπόλοιπα ζωάκια.

Μια ωραία μέρα πήγε στο δάσος ο κυνηγός,

με το όπλο του κι αυτός,

τα πουλιά να κυνηγήσει

και ένα λαγό για γεύμα να εξασφαλίσει.

Είχε μαζί του και τρία σκυλιά

για να μυρίζουν από μακριά

τα θηράματα τα ζηλευτά.

Το μικρό λυκάκι,

εκεί που κοιμότανε δίπλα στο ρυάκι,

άκουσε το γαύγισμα των σκύλων το γνωστό,

που κίνδυνο σήμαινε για τα ζώα στο λεπτό.

Είδε τον κυνηγό που παραμόνευε

και με την καραμπίνα του σημάδευε

έναν λαγό, που καθώς στα πίσω πόδια του καθόταν,

ένα πράσινο λιβάδι ονειρευόταν.

Χωρίς πολύ να το σκεφτεί

και πριν προλάβει ο κυνηγός να το αντιληφθεί

το λυκάκι το μικρό όρμισε πάνω του στη στιγμή

και ο λαγός το έβαλε στα πόδια τρομαγμένος

και σπίτι του πήγε λαχανιασμένος.

Εκεί διηγήθηκε στα ζωάκια με λυγμό

πώς το λυκάκι τον έσωσε από τον κυνηγό,

καθώς με ένα σάλτο τολμηρό

τον έριξε κάτω από το μηρό.

Τότε τα ζωάκια αναλογιστήκανε

το άδικο που τόσα χρόνια είχανε.

Ο αρχηγός ο κουκουβάγιος

πήρε το λόγο και είπε μετανιωμένος

«θέλω να δηλώσω πικραμένος,

πως λάθος κάναμε για τον λύκο,

όπως όλα τα ζώα έτσι και αυτός

έχει τον ρόλο του στο δάσος

και αν κατηγορήθηκε από τον άνθρωπο

εμείς θα έπρεπε να τον στηρίζουμε και να τον αγαπάμε.

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί

κακές είναι οι πράξεις μας.

Οι άνθρωποι με είπανε σοφό

και πολύ μου άρεσε αυτό,

καθώς με βόλευε πολύ

να είμαι στα παραμύθια ο επιστήμων,

ο σκεπτικός και ο νοήμων.

Τη σοφία μου δεν προσπάθησα να αξιοποιήσω

και τον λύκο με άλλο μάτι να προσεγγίσω.

Εσύ λαγουδάκι μου μικρό

τρως χορταράκι τρυφερό

κι αν δεν κυνηγάς άλλα ζωάκια για φαγητό

είναι επειδή είσαι ζωάκι χορτοφαγικό.

Για αυτό λοιπόν προτείνω στο σπίτι του λύκου να πάμε

και να του πούμε πόσο πολύ τον αγαπάμε,

δωράκια να του χαρίσουμε

και συγνώμη να του ζητήσουμε

για την άσχημη συμπεριφορά μας

και αγάπη να του δώσουμε από την καρδιά μας».

Έτσι και έγινε λοιπόν,

φίλοι πάλι γίνανε

όλοι μαζί χοροπηδούσαν

και το μικρό λυκάκι από την πολλή χαρά του

τον λαγό είχε όλη μέρα στην αγκαλιά του.

Γίνανε όλα μια παρέα

και η ζωή τους ήταν από τότε πιο ωραία. 

DK