Η απειλητική πατούσα και ο άδικος χαμός ενός μηρμυγκιού...

μια μέρα καθώς περπατούσα σε χωμάτινο δρόμο πάτησα ένα εργατικό μυρμήγκι..και το έλιωσα....του ζήτησα συγνώμη...αλλά αφού το είχα λιώσει...τη στιγμή που κατέβαζα το πόδι και η πατούσα μου το πλησίαζε απειλητικά.....είχα προσέξει ότι δεν προλάβαινε να φύγει από τη σκια του παπουτσιού μου ....και εγώ αντί να καθυστερήσω το κατέβασμα της πατούσας...την κατέβασα πιο γρήγορα και το πάτησα πιο έντονα...όταν σήκωνα την πατούσα αντιλήφθηκα ότι μπορούσα να αλλάξω το βηματισμό μου...ακόμη και την τελευταία στιγμή....αλλά στο μυαλό μου καρφώθηκε ότι δεν έχω δυνατότητα να αλλάξω ρυθμό βηματισμού ούτε και αλλαγή πορείας.....γιατί ο εγκέφαλός μου είναι αλλοτροιωμένος... ζήτησα συγνώμη τυπικά από την φωλιά του μυρμηγκιού .....οι σύντροφοί του ανέβηκαν πάνω μου και με κατέκλυσαν μέχρι που με έπιασε πανικός και έπαθα καρδιακό επεισόδιο από τον πανικό μου....η οικογένεια των μυρμηγκιών δεν ζήτησε συγνώμη από την οικογένειά μου ....γιατί εγώ ήμουν ανέντιμος φονιάς, ενώ αυτά υπερασπίστηκαν τον άδικο χαμό του συντρόφου τους από το διεστραμμένο μυαλό ενός ανθρώπου.....
DK