Είχε σαράντα πόδια και έτσι αυτοδίκαια την ονόμασαν σαρανταποδαρούσα. Είχε ένα μακρύ εύκαμπτο σώμα και σαράντα μακριά και γρήγορα πόδια. Στην άκρη είχε και μια ουρά διχαλωτή, ψαλιδωτή δηλαδή, που την κουνούσε πέρα δώθε όπως περπατούσε. Η μικρή σαρανταποδαρούσα κάθε μέρα που έβγαινε βόλτα φορούσε τα παπούτσια της, όλα διαφορετικά. Δεν της άρεσε η μονοχρωμία ούτε και η ιδιομορφία. Έτσι σε κάθε της πόδι φορούσε και ένα παπούτσι διαφορετικό. Άλλο ήταν στρωτό, άλλο με τακούνι, άλλο καλοκαιρινό και άλλο χειμωνιάτικο. Ούτε που την ένοιαζε που δυσκολεύονταν στο περπάτημα. Αρκεί να ξεχώριζε. Μια μέρα έτσι όπως ξεκίνησε για την καθιερωμένη βόλτα της στο γρασίδι, για να φάει λίγο χορταράκι, φόρεσε τα παπούτσια της. Μόνο που δεν έβρισκε το σαρακοστό. Το έψαχνε από δω, το έψαχνε από κει, μα πουθενά παπούτσι. Έτσι αποφάσισε να βγει βόλτα με 39 παπούτσια και με ένα πόδι ξυπόλητο. Σάμπως ποιος θα το καταλάβαινε με τόσα πολλά πόδια; Η σαρανταποδαρούσα άφησε τη φωλιά της και πήρε τον κατηφορικό δρόμο μέσα στα γρασίδια να ψάξει να βρει το χαμένο παπούτσι της. Περπατούσε, περπατούσε, έστριβε δεξιά, έστριβε αριστερά, σήκωνε χορτάρια και φύλλα αλλά παπούτσι πουθενά. Κοντοστάθηκε και σκέφτηκε πού θα μπορούσε να είναι το παπούτσι της.
-Μήπως είναι κάτω στο ποτάμι; Σκέφτηκε.
-Μήπως είναι στη μεγάλη πέτρα που πήγα χθες και να μου έπεσε χωρίς να το καταλάβω;
Σκέφτονταν όλα τα ενδεχόμενα αλλά αν δεν συνέχιζε να ψάχνει δε θα το έβρισκε ποτέ.
-Θα κατέβω κάτω στο ποτάμι, θα περάσω από τη μεγάλη πέτρα και ότι καταφέρω. Εξάλλου δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο….
Και πήρε το δρόμο προς το ποτάμι. Έφτασε μετά από τρεις ώρες περπάτημα. Περπάτημα κουτσό αλλά και καμαρωτό. Το ποτάμι κυλούσε ήρεμα και η σαρανταποδαρούσα έσκυψε λίγο να ξεδιψάσει. Όπως έσκυψε είδε μία κάμπια. Στο άκρο του σώματός της φορούσε ένα παπούτσι.
-Το παπούτσι μου….αναφώνησε η σαρανταποδαρούσα.
Η κάμπια δεν την άκουσε και συνέχισε να σέρνεται στο χώμα.
-Μα τι το θέλει το παπούτσι μου, αφού δεν έχει πόδια; Αναρωτήθηκε η σαρανταποδαρούσα και την πήρε από πίσω.
-Κάμπια σταμάτα, πήρες το παπούτσι μου.
Η κάμπια άκουσε τη φωνή και σταμάτησε. Γύρισε με απορία το κεφάλι της.
-Δικό σου είναι; Το βρήκα δίπλα στο μεγάλο βράχο χθες το βράδυ, όπως έτρωγα το φύλλο από μια τουλίπα. Δεν είχα ποτέ παπούτσι δικό μου και σκέφτηκα, πως αυτό το συγκεκριμένο με το φούξι χρώμα θα ταίριαζε πολύ με τις κίτρινες ρίγες μου.... απάντησε με ειλικρίνεια η πολύχρωμη κάμπια.
-Η αλήθεια είναι πως ταιριάζει πραγματικά το φούξι με το κίτρινο και η αλήθεια είναι πως ποτέ δε σκέφτηκα πως υπάρχουν έντομα που δεν έχουν φορέσει ποτέ παπούτσια. Έχω ολόκληρη συλλογή.
-Συλλογή; αναφώνησε η κάμπια παρατηρώντας λοξά ένα προς ένα τα υπόλοιπα παπούτσια που φορούσε η σαρανταποδαρούσα.
-Βεβαίως....
Η κάμπια και η σαρανταποδαρούσα κοιταχτήκανε και όπως κοιτιόντουσαν γελάσανε ταυτόχρονα με την ψυχή τους.
-Ωραία λοιπόν μπορείς να κρατήσεις το παπούτσι μου. Νομίζω πως μου είναι περιττό. Μπορώ να περπατάω με ένα πόδι ξυπόλητο. Δε χάλασε ο κόσμος. Για σένα είναι μεγαλύτερη χαρά.
Η κάμπια κράτησε το παπούτσι της σαρανταποδαρούσας. Κράτησε όμως και τη διεύθυνση της φωλιάς της για να την επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία.
Όπως έφευγε η σαρανταποδαρούσα έχασε πάλι ένα παπούτσι και την άλλη μέρα μπήκε ξανά στη διαδικασία να το ψάξει. Η σαρανταποδαρούσα ψάχνοντας για το παπούτσι της γνώρισε ένα γυμνοσάλιαγκα, που το είχε βρει και το είχε φορέσει. Του το χάρισε, μιας και δεν είχε και αυτός φορέσει ποτέ στη ζωή του παπούτσι. Η ιστορία συνεχίστηκε και στο τέλος 39 έντομα, κυρίως σκουλήκια και σαλιγκάρια, φορούσαν τα παπούτσια της γενναιόδωρης σαρανταποδαρούσας. Μόνο ένα κράτησε για αυτήν. Για ένα και μόνο λόγο. Είχε ακούσει πως ένα παπούτσι σώζει ζωές και σκέφτηκε πως αν ποτέ την επιτεθούν με παπούτσι, ίσως της φανεί χρήσιμο να έχει και αυτή ένα δικό της.
Υ.Γ. Οι άποδοι φίλοι της σαρανταποδαρούσας συχνά πυκνά την επισκέπτονταν. Περνούσαν όμορφα όλοι μαζί παίζοντας και γελώντας. Η σαρανταποδαρούσα κοιτούσε λοξά τα παπούτσια που τους είχε χαρίσει. Δεν είχε μετανιώσει που δεν είχε παπούτσια γιατί είχε 39 παπουτσωμένους άποδους φίλους!
-Μήπως είναι κάτω στο ποτάμι; Σκέφτηκε.
-Μήπως είναι στη μεγάλη πέτρα που πήγα χθες και να μου έπεσε χωρίς να το καταλάβω;
Σκέφτονταν όλα τα ενδεχόμενα αλλά αν δεν συνέχιζε να ψάχνει δε θα το έβρισκε ποτέ.
-Θα κατέβω κάτω στο ποτάμι, θα περάσω από τη μεγάλη πέτρα και ότι καταφέρω. Εξάλλου δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο….
Και πήρε το δρόμο προς το ποτάμι. Έφτασε μετά από τρεις ώρες περπάτημα. Περπάτημα κουτσό αλλά και καμαρωτό. Το ποτάμι κυλούσε ήρεμα και η σαρανταποδαρούσα έσκυψε λίγο να ξεδιψάσει. Όπως έσκυψε είδε μία κάμπια. Στο άκρο του σώματός της φορούσε ένα παπούτσι.
-Το παπούτσι μου….αναφώνησε η σαρανταποδαρούσα.
Η κάμπια δεν την άκουσε και συνέχισε να σέρνεται στο χώμα.
-Μα τι το θέλει το παπούτσι μου, αφού δεν έχει πόδια; Αναρωτήθηκε η σαρανταποδαρούσα και την πήρε από πίσω.
-Κάμπια σταμάτα, πήρες το παπούτσι μου.
Η κάμπια άκουσε τη φωνή και σταμάτησε. Γύρισε με απορία το κεφάλι της.
-Δικό σου είναι; Το βρήκα δίπλα στο μεγάλο βράχο χθες το βράδυ, όπως έτρωγα το φύλλο από μια τουλίπα. Δεν είχα ποτέ παπούτσι δικό μου και σκέφτηκα, πως αυτό το συγκεκριμένο με το φούξι χρώμα θα ταίριαζε πολύ με τις κίτρινες ρίγες μου.... απάντησε με ειλικρίνεια η πολύχρωμη κάμπια.
-Η αλήθεια είναι πως ταιριάζει πραγματικά το φούξι με το κίτρινο και η αλήθεια είναι πως ποτέ δε σκέφτηκα πως υπάρχουν έντομα που δεν έχουν φορέσει ποτέ παπούτσια. Έχω ολόκληρη συλλογή.
-Συλλογή; αναφώνησε η κάμπια παρατηρώντας λοξά ένα προς ένα τα υπόλοιπα παπούτσια που φορούσε η σαρανταποδαρούσα.
-Βεβαίως....
Η κάμπια και η σαρανταποδαρούσα κοιταχτήκανε και όπως κοιτιόντουσαν γελάσανε ταυτόχρονα με την ψυχή τους.
-Ωραία λοιπόν μπορείς να κρατήσεις το παπούτσι μου. Νομίζω πως μου είναι περιττό. Μπορώ να περπατάω με ένα πόδι ξυπόλητο. Δε χάλασε ο κόσμος. Για σένα είναι μεγαλύτερη χαρά.
Η κάμπια κράτησε το παπούτσι της σαρανταποδαρούσας. Κράτησε όμως και τη διεύθυνση της φωλιάς της για να την επισκεφτεί με την πρώτη ευκαιρία.
Όπως έφευγε η σαρανταποδαρούσα έχασε πάλι ένα παπούτσι και την άλλη μέρα μπήκε ξανά στη διαδικασία να το ψάξει. Η σαρανταποδαρούσα ψάχνοντας για το παπούτσι της γνώρισε ένα γυμνοσάλιαγκα, που το είχε βρει και το είχε φορέσει. Του το χάρισε, μιας και δεν είχε και αυτός φορέσει ποτέ στη ζωή του παπούτσι. Η ιστορία συνεχίστηκε και στο τέλος 39 έντομα, κυρίως σκουλήκια και σαλιγκάρια, φορούσαν τα παπούτσια της γενναιόδωρης σαρανταποδαρούσας. Μόνο ένα κράτησε για αυτήν. Για ένα και μόνο λόγο. Είχε ακούσει πως ένα παπούτσι σώζει ζωές και σκέφτηκε πως αν ποτέ την επιτεθούν με παπούτσι, ίσως της φανεί χρήσιμο να έχει και αυτή ένα δικό της.
Υ.Γ. Οι άποδοι φίλοι της σαρανταποδαρούσας συχνά πυκνά την επισκέπτονταν. Περνούσαν όμορφα όλοι μαζί παίζοντας και γελώντας. Η σαρανταποδαρούσα κοιτούσε λοξά τα παπούτσια που τους είχε χαρίσει. Δεν είχε μετανιώσει που δεν είχε παπούτσια γιατί είχε 39 παπουτσωμένους άποδους φίλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου