Τα διδυμάκια

Μια φορά και έναν καιρό ήταν δύο δίδυμα μωράκια (έμβρυα δηλαδή ήταν που ζούσαν μέσα στη μήτρα της μαμάς τους, αλλά εμείς θα τα λέμε μωράκια στην κοιλίτσα…ακούγεται πιο παραμυθένια…). Έτσι λοιπόν τα δύο δίδυμα μωράκια μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς τους…μεγάλωναν…μεγάλωναν…μεγάλωναν κάθε μέρα και περισσότερο…σχηματίζονταν τα χεράκια τους, τα ποδαράκια τους, τα κεφαλάκια τους…όλη μέρα κολυμπούσαν μέσα στο υγρό της κοιλίτσας…πότε παίζανε…πότε χαϊδεύονταν…πότε πάλι κλωτσιόντουσαν και μαλώνανε…η μαμά τους χαίρονταν με τα μωράκια της …τα ένιωθε που γαργαλιόντουσαν και τη γαργαλούσαν και αυτήν…πονούσε λίγο όταν κλωτσιόντουσαν, αλλά δεν τους το έδειχνε… μόνο χάιδευε απαλά την κοιλίτσα της για να ησυχάσουν… και ο μπαμπάς τους χαίρονταν…τα χάιδευε πάνω από την κοιλίτσα της μαμάς…και αυτά ακουμπούσαν το μαγουλάκι τους εκεί που πήγαινε το χέρι του…ξέχασα να σας πω ότι το ένα ήταν κοριτσάκι και το άλλο αγοράκι…το κοριτσάκι ήταν λίγο σκανδαλιάρικο και το αγοράκι λίγο ντροπαλό αλλά μέχρι το κόκαλο ποδοσφαιρόφιλος…το κουσούρι αυτό το πήρε από τον μπαμπά του…

Μια μέρα που πήγε η μαμά τους στο γιατρό, άκουσαν έναν περίεργο ήχο να τα πλησιάζει…ήταν σαν βόμβος…τον είχαν ξανακούσει, αλλά τις άλλες φορές ήταν αρκετά μικρά…τώρα καταλάβαιναν καλύτερα…ο βόμβος έγινε πιο δυνατός…και κάτι άγγιζε την κοιλιά της μαμάς τους από έξω…

-Το ακούς αυτό; είπε το κοριτσάκι…

-Ναι και έχει αρχίσει να με εκνευρίζει…απάντησε το αγοράκι…

-Ακούς τι της λέει της μαμάς ο γιατρός; Κάτι ύποπτο της λέει, αλλά δεν πολυκαταλαβαίνω…

-Ούτε και εγώ καταλαβαίνω, κάνει παρεμβολές αυτό το μηχάνημα και δεν μπορώ να κρυφακούσω…

Αφού τους ενόχλησε για αρκετή ώρα ο βόμβος κάποια στιγμή σταμάτησε…και τότε κρυφάκουγαν με την ησυχία τους…τα άκουσαν όλα…ότι σε δύο μήνες θα γεννιόντουσαν…ότι θα βγαίνανε έξω από την κοιλιά της μαμάς τους…έξω;

Τα δίδυμα μωράκια για μια στιγμή πάγωσαν…

-Θα βγούμε από την κοιλίτσα της μαμάς; Είπαν με μια φωνή….

Αυτό τους δημιουργούσε φόβο…αλλά από την άλλη τους κινούσε την περιέργεια… αγκαλιάστηκαν δυνατά…ότι και να συνέβαινε θα το αντιμετωπίζανε μαζί… στην αρχή κάνανε σχέδια για το μέλλον τους έξω από την κοιλιά της μαμάς τους αλλά μετά αρχίσανε πάλι να ξεσιμερίζονται…εγώ θα γεννηθώ πρώτος…ότι εγώ θα γεννηθώ πρώτη…όχι εγώ θα πιάσω την αριστερή αγκαλιά της μαμάς…όχι εγώ τη δεξιά…όχι εγώ θα γελάσω πρώτος στον μπαμπά…όχι εγώ στη γιαγιά…έπεσαν λίγες μπουνιές, λίγες κλωτσιές…πόνεσε η μαμά τους, αλλά δεν τους το έδειξε…και με μια κίνηση απότομη τα δύο δίδυμα μωράκια γυρίσανε τις πλάτες τους…και έτσι όπως τις γυρίσανε δεν μπόρεσαν να ξαναγυρίσουν το ένα απέναντι στο άλλο….εγκλωβίστηκαν στην καινούργιά τους θέση…είχανε μεγαλώσει αρκετά πια και οι κινήσεις τους ήταν περιορισμένες…τώρα μόνο οι πλατούλες τους ακουμπούσαν και όταν ήθελαν να χαϊδευτούν κουνούσαν την πλατούλα…αν ήθελαν να αρπαχτούν έπαιρνε φόρα το ένα και σκουντούσε το άλλο στην πλατούλα…η μόνη τους επαφή ήταν η πλατούλα…ο καιρός δεν άργησε να περάσει και τα διδυμάκια είχαν αρχίσει να ασφυκτιούν μέσα στον κοιλίτσα της μαμάς τους…

-Δε μου λες; Κάνει το κοριτσάκι…τί θα γίνει θα περιμένουμε το ραντεβού που έκλεισε η μαμά με τον γιατρό; Πάμε να φύγουμε τώρα;

-Όχι, δε θα ήταν φρόνιμο, είπε το αγοράκι…

Το κοριτσάκι ήταν ανυπόμονο και ξεσήκωσε τελικά το αγοράκι…του έταξε ότι θα του παραχωρήσει την αριστερή αγκαλιά της μαμάς τους, εκεί που χτυπάει η καρδούλας της….κουνήσανε λιγάκι τις πλατίτσες τους χαδιάρικα….δώσανε μια γερή κλωτσιά τη μαμά τους, για να τη προειδοποιήσουν το τι πρόκειται να συμβεί και πήραν βαθιά αναπνοή…άρχισαν να σκουντιούνται…όχι μαλώνοντας το ένα το άλλο…η φύση τα πρόσταζε…το μόνο πρόβλημα ήταν ποιο θα βγει πρώτο…υποτίθεται ότι θα έβγαινε το κοριτσάκι…αλλά τελευταία στιγμή το αγοράκι θυμήθηκε ότι το περιμένει μια μεγάλη γυαλιστερή μπάλα, άφησε τις ντροπές και τις παραχωρήσεις και πήρε τα πρωτεία…εξάλλου το κοριτσάκι είπε να περιμένει να βγει πρώτος ο αδελφός της, για να δει αν θα του αρέσει ο έξω κόσμος…μήπως και άλλαζε γνώμη…

Δεν το συζητώ σε τι πανικό βρέθηκε η μαμά τους και ο μπαμπάς τους μόλις άρχισαν οι πόνοι…μπήκαν κατευθείαν στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκαν προς το μαιευτήριο…έλα όμως που μόλις είχε τελειώσει ένα ματς ποδοσφαίρου και είχε νικήσει η ΑΕΚ…ο μπαμπάς τους τρελάθηκε από τη χαρά του…βγήκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να πανηγυρίζει με τους φιλάθλους της αγαπημένης του ομάδας…η μαμά τους συνέχιζε να βογκάει…οι πόνοι είχαν πυκνώσει και τα μωρά της ήταν έτοιμα να βγουν…μια περαστική κοπέλα τη βοήθησε, καθώς όλοι οι άντρες χοροπηδούσαν για τη νίκη…πρώτο βγήκε το αγοράκι…έπειτα από λίγο βγήκε και το κοριτσάκι…κλαίγανε από το κρύο αλλά και από τη χαρά τους…είχαν αντικρύσει τον έξω κόσμο…είχαν αντικρύσει τη μαμά τους, που με δάκρυα τα αγκάλιαζε και τον μπαμπά τους, που μέσα στην τρελή χαρά, είχε αρπάξει δύο σημαίες της ΑΕΚ και τα τύλιξε να μην κρυώνουν…

Τα διδυμάκια κοιτάχτηκαν στα μάτια…ήταν πλέον έτοιμα για νέες σκανταλιές στον έξω κόσμο και για πλατοχαϊδολογήματα όποτε θέλανε να θυμηθούνε τις αξέχαστες στιγμές που είχαν ζήσει στην κοιλίτσα της μαμάς τους…

DK