Το ταξίδι ενός ταπεινού ηλεκτρονίου...

Το καλώδιο ήταν λίγο φαγωμένο...μπορούσε να διαφύγει ηλεκτρικό ρεύμα δηλαδή ηλεκτρόνια...όπως βγήκε από το καλώδιο ένιωσε κάπως άβολα, συνηθισμένο από τη γρήγορη κίνηση και το συνωστισμό ηλεκτρονίων εκεί μέσα...κοίταξε τριγύρω του και είδε παντού πολλά λαμπάκια...σαν αστέρια...και ψηλά ένα μεγάλο, μεγαλύτερο από τα άλλα στην κορυφή του δέντρου...με την ταχύτητα που είχε έφτασε γρήγορα στο μεγάλο αστέρι...κοντοστάθηκε και το κοίταξε...η λάμψη του ήταν έντονη, καθαρά ηλεκτρική...στο βάθος όμως είδε άλλα αστέρια...ήταν σε μαύρο φόντο...αυτά είχαν άλλη λάμψη...διαφορετική....πιο αληθινή...βάλθηκε να τα γνωρίσει..και ιδιαίτερα να γνωρίσει ένα συγκεκριμένο αστέρι που είχε τη δική του έντονη λάμψη...ταξίδεψε γρήγορα στο πιο ψηλό λόφο...τώρα το έβλεπε καλύτερα...ταξίδεψε στο πιο ψηλό βουνό...το έβλεπε ακόμη καλύτερα...με ένα σάλτο έφτασε σε ένα σύννεφο, που του έκοβε λίγο τη θέα...και έβλεπε ακόμη καλύτερα...με ένα σάλτο βγήκε στην τροπόσφαιρα, στην στρατόσφαιρα και έβλεπε ακόμη καλύτερα...ωστόσο ήθελε να φτάσει πιο κοντά σε αυτό το άστρο που ήθελε να γνωρίσει τη λάμψη του....ταξίδεψε ως το φεγγάρι και μετά ως τον Άρη και μετά ως τον Κρόνο, τον Πλούτωνα...βγήκε από τον γαλαξία και συνέχισε στο σκοτάδι...προσπερνούσε αστέρια και αστέρια...γαλαξίες και γαλαξίες...μέχρι που έφτασε σε ένα αστέρι, ακριβώς απέναντι από το αστέρι που τόσο ποθούσε να γνωρίσει και να θαυμάσει τη λάμψη του...και τότε μέχρι να ξεκουραστεί και να το θαυμάσει, το αστέρι του έσβησε...είχε προλάβει να το θαυμάσει για ένα θαυματουργό κλάσμα του δευτερολέπτου...ήταν αρκετό για να το θυμάται για πάντα...πήγε στη θέση του και έδινε τη μικρή και αμελητέα λάμψη του...
Ήταν ένα μικρό ηλεκτρόνιο που ταξίδεψε εκατομμύρια έτη φωτός για να γνωρίσει ένα μεγαλειώδες αστέρι...
DK