Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Η μέρα της επιστροφής

Είχε έρθει η μέρα. Η μέρα που θα γύριζε ο πατέρας της από την εξορία. Τον περίμενε πέντε ολόκληρα χρόνια. Κάθε μέρα όταν γυρνούσε από το σχολείο, είχε την αίσθηση πως θα τον έβλεπε σε κάποια γωνιά του σπιτιού. Ωστόσο κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι, αντίκριζε μόνο τη μητέρα της και τη γιαγιά της. Το βλέμμα της έπεφτε στο απλανές βλέμμα της μητέρας. Την κοιτούσε και με τα μάτια την ρωτούσε πότε θα γυρίσει ο πατέρας. Απάντηση έπαιρνε από το κατέβασμα του βλέμματος της μητέρας της. Μόνο η γιαγιά της της απαντούσε πως σύντομα θα γυρίσει. Τη φιλούσε και την έπαιρνε αγκαλιά, λέγοντάς της πως ο πατέρας της τους αγαπάει και είναι στο δρόμο της επιστροφής. 
Εκείνη την ημέρα είχε βάλει από το πρωί το πιο ωραίο φόρεμα. Μπαλωμένο ήταν και φορεμένο από καιρό, όμως το κόκκινο χρώμα του δεν είχε ξεθωριάσει. Στο σχολείο με το ζόρι προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στο μάθημα. Το μυαλό της ταξίδευε στην εικόνα του πατέρα της, έτσι όπως θα τον αντίκριζε μόλις θα άνοιγε την πόρτα. Αυτός θα κάθονταν στο τζάκι και θα κάπνιζε το τσιγάρο του ρουφώντας τον καφέ του. Η μητέρα της θα μαγείρευε κάτι ωραίο να φάνε, ίσως να είχαν και λίγο κρέας, αφού θα ήταν γιορτή για αυτούς εκείνη η μέρα. 
Οι ώρες κύλησαν αβάσταχτα αργά και το κουδούνι χτύπησε. Έβαλε τα βιβλία και τη μαρμάρινη πλάκα βιαστικά στο σακίδιό της και χύθηκε στο δρόμο τρέχοντας. Η κατηφόρα της έδωσε επιπλέον ώθηση. Έτρεχε και έβλεπε μπροστά της τον πατέρα της. Ο δρόμος για το σπίτι της φάνηκε πιο μακρύς από τις άλλες φορές. Μέχρι που λαχανιασμένη έφτασε στην αυλόπορτα. Την άνοιξε με ορμή και βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού. Η πόρτα ήταν κλειστή. Δεν άκουγε ομιλίες. Η καρδιά της σαν να μην χτυπούσε, όσο και αν ζορίζονταν από το λαχανητό. Το κόκκινο στα μάγουλα του προσώπου της έγινε μελανί. Τα χείλη της έτρεμαν. Δεν ήθελε να ανοίξει την πόρτα. Τα πόδια της δεν την οδηγούσαν πλέον ούτε ένα βήμα μπροστά. Την ανάσα της ούτε που την αντιλαμβανόταν. 
Άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε μπροστά η μητέρα της. 
Ήρθε ο μπαμπάς....ψέλλισε, αλλά ούτε που ακούστηκε. Το είχε πει από μέσα της. Το όνειρό της παρέμενε όνειρο. Το όνειρο να πει αυτή πρώτη πως ήρθε ο μπαμπάς της παρέμενε στο μυαλό της. Μια μέρα θα πραγματοποιούνταν, αλλά δεν ήξερε το πότε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι θα πραγματοποιούνταν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου