Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Ντένις, ένα παιδάκι από μια χώρα παραμυθένια


Ο Ντένις, ήταν ένα παιδάκι ξεχωριστό. ΄Έπαιζε στις αλάνες, στις αυλές των σπιτιών και ήταν ευπρόσδεκτος σε κάθε παρέα. Όταν τον ρωτούσαν από πού είναι ο Ντένις απαντούσε πως είναι μισός Έλληνας, μισός Νιγηριανός. Και όπως ήταν μικρούλης προσπαθούσε να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Από τη μέση και πάνω Έλληνας και από τη μέση και κάτω Νιγηριανός ή το αντίστροφο; Προσπαθούσε να χωρίσει τον εαυτό του στα δύο. Δεν του έβγαινε όμως ο λογαριασμός. Γιατί τα πόδια του ήταν μακριά σαν του μπαμπά του, το πρόσωπο στρογγυλό σαν της μαμάς του. Η πατούσα του όμως και τα δαχτυλάκια των ποδιών του ήταν ίδια της μαμάς του, ενώ η μυτούλα του ίδια του μπαμπά του. Μπερδεύονταν. Μιλούσε τα ελληνικά το ίδιο καλά όσο και τα νιγηριανά. Αγαπούσε την Ελλάδα το ίδιο όσο και τη Νιγηρία. Ξαναμπερδεύονταν.  Ζωγράφιζε το ίδιο καλά όπως ο μπαμπάς του, άρα κατέληγε ότι το ταλέντο το πήρε από τον μπαμπά του και μιλούσε το ίδιο γλυκά όπως η μαμά του, άρα κατέληγε ότι πήρε τη γλυκύτητα της μαμάς του. Πάλι δεν μπορούσε να καταλήξει.
Μια μέρα σκέφτηκε πως θα μπορούσε να είναι νιγηριανός στο δεξί του μισό και έλληνας στο αριστερό του μισό. Αυτο του φαίνονταν πιο δίκαιο αλλά πάλι τον μπέρδευε γιατί δεν ξεχώριζε ακόμη καλά καλά το δεξί με το αριστερό.
Μια μέρα, στο τμήμα ζωγραφικής που παρακολουθούσε, η δασκάλα τον ρώτησε:
-Ντένις τι όμορφο τοπίο που ζωγράφισες! Από ποια χώρα είναι;
Ο Ντένις χάρηκε που άρεσε στη δασκάλα του η ζωγραφιά του. Η ερώτηση όμως που του έκανε τον έβαλε πάλι σε ένα μεγάλο δίλημμα. Από ποια χώρα ήταν; Έπρεπε πάλι να αποφασίσει. Συνοφρυώθηκαν για λίγο τα φρυδάκια του και ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του.
-Είναι από την Ελλάδα και από την Νιγηρία...αλλά δεν ξέρω ακριβώς από πού....

Ο Ντένις σήκωσε τους ώμους του. Δεν ήξερε ακριβώς από πού.
Η δασκάλα κατάλαβε. Δεν χρειάζονταν άλλες περιγραφές για αυτήν τη χώρα. Ήταν η χώρα του Ντένις. Με ερήμους κίτρινες και όμορφους ψηλούς ανθρώπους και θάλασσα γαλάζια με όμορφους ηλιοκαμμένους ψαράδες. Με σπίτια χαμηλά φτιαγμένα από λάσπη και βουνά ψηλά με χιονισμένες βουνοκορφές.
Η δασκάλα επέλεξε τη ζωγραφιά του Ντένις για το διαγωνισμό ζωγραφικής. Ο Ντένις χάρηκε για την επιλογή της δικής του ζωγραφιάς και φυσικά το ίδιο χάρηκαν και οι γονείς του, που τον λάτρευαν. Οι ζωγραφιές αναρτήθηκαν στους τοίχους της αίθουσας. Ο κόσμος επισκέπτονταν την αίθουσα για να θαυμάσει τις παιδικές ζωγραφιές, που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν τους πίνακες ζωγραφικής μεγάλων ανθρώπων. Οι μέρες κύλησαν, μέχρι που έφτασε η μέρα της βράβευσης.
Γονείς και κριτική επιτροπή είχαν μαζευτεί και τα παιδάκια αγωνιούσαν ποιο θα πάρει το πρώτο βραβείο. Ο Ντένις ήταν και αυτός εκεί, με τους δύο γονείς του και την καρδούλα του να χτυπάει δυνατά από αγωνία.
-Όλες οι ζωγραφιές των παιδιών είναι αξιόλογες και ιδιαίτερες, είπε η καταξιωμένη ζωγράφος, αρχηγός της κριτικής επιτροπής. Ξεχωρίσαμε όμως και βραβεύουμε μια ζωγραφιά που μας ταξιδεύει σε μια χώρα διαφορετική. Μια χώρα όπως τη φαντάστηκαν τα μάτια και τη ζωγράφισαν τα μαγικά χέρια ενός ξεχωριστού παιδιού. Ντένις, είσαι ο νικητής του διαγωνισμού.
Ο Ντένις χοροπήδησε από τη χαρά του. Η καρδούλα του χτυπούσε πλέον δυνατά από τη χαρά του. Κοίταξε τριγύρω του και όλος ο κόσμος τον χειροκροτούσε. Ο λόγος ήταν τώρα στον Ντένις να ευχαριστήσει το κοινό.
-Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς, είπε με φωνούλα τρεμάμενη. Σήμερα θα σας αποκαλύψω ποια χώρα είναι αυτή. Το σκέφτηκα πολύ και έχω αποφασίσει. Είναι η χώρα της καρδιάς μου, είναι μια χώρα παραμυθένια...... συνέχισε και κοίταξε τον εαυτό του από πάνω ως κάτω.
Στη συνέχεια κοίταξε τον μπαμπά του και τη μαμά του. Οι γονείς του δάκρυσαν από τη χαρά τους. Ποτέ δε φαντάζονταν πως η αγάπη τους θα έδινε ζωή σε ένα τέτοιο χαρισματικό πλάσμα, που μέσα του προσπαθούσε να ξεχωρίσει την Ελλάδα από τη Νιγηρία και τελικά κατάφερε να τις συνενώσει τόσο μαγικά.
-Τη ζωγραφιά μου θέλω να τη χαρίσω στη μαμά μου και τον μπαμπά μου που μου χάρισαν αυτή την παραμυθένια χώρα, είπε και τους χαμογέλασε. 
Η βραδιά τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Στην αίθουσα οι παιδικές ζωγραφιές παρέμειναν κρεμασμένες στους τοίχους. Η ζωγραφισμένη κίτρινη έρημος λαμπύριζε στο σκοτάδι και η μπλε θάλασσα με τη λευκή βαρκούλα αντανακλούσε το φως του φεγγαριού που έπεφτε πάνω του....ήταν ο πίνακας του Ντένις που είχε ζωγραφίσει μια χώρα παραμυθένια.....

1 σχόλιο:

  1. Μια βαθειά βαθειά υπόκλιση από τον Ντένις για το υπέροχο βραβείο που του χαρήσατε. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ κ. Δομνίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή