Ο ανθρωπάκος και το χελιδόνι

Στην αρχή σοκαρίστηκε αλλά μετά από λίγο εγκλιματίστηκε. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στη ζωή να βρίσκεσαι σε ένα υγρό, σκοτεινό δωμάτιο, με σιδεριές στη μία του πλευρά. Ο συγκάτοικός του στην αρχή τον πήρε με κακό μάτι, αλλά περνώντας οι μέρες τα βρήκαν μια χαρά. Μέχρι και αγκαλιά κοιμόντουσαν κάποια βράδια για να χορτάσουν την συναισθηματική τους ένδεια. Στην ώρα του φαγητού συναθροίζονταν όλοι μαζί, βαρυποινίτες και ελαφροποινίτες. Έτρωγαν και έφτυναν οι αγενέστεροι ότι δεν τους άρεσε, ενώ οι ευπρεπέστεροι χρησιμοποιούσαν τη χαρτοπετσέτα, για ότι τους έμοιαζε άπεπτο και δύσπεπτο. Τα απογεύματα τους επιτρέπονταν να ασκούνται σε αθλοπαιδιές. Βέβαια οι περισσότεροι ήταν βαριεστημένοι και για αυτό και μόνο το λόγο επιδίδονταν σε ατελείωτες παρτίδες τάβλι.

Τα χρόνια πέρασαν, οι τοίχοι χαράχτηκαν με άπειρες κατακόρυφες γραμμές, αντιπροσωπεύοντας έκαστη γραμμή την κάθε μέρα. Το κελί ποτίστηκε από τη μυρωδιά του, ο βαρυποινίτης συγκάτοικος είχε αρχίσει να εκνευρίζεται μαζί του και ο δεσμοφύλακας είχε φύγει από την υπηρεσία του, με το καινούργιο κυβερνητικό πρόγραμμα της προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας. Έτσι η μέρα της αποφυλάκισής του έλαβε χώρα την καταλληλότερη χρονική περίοδο.

Ξύπνησε, αν και στην ουσία ελάχιστα κοιμήθηκε, μάζεψε την κιμωλία, το τάβλι του και το χαρτί της δικαστικής απόφασης. Το είχε κρατήσει τόσα χρόνια στη φυλακή. Δεν το χωρούσε ο νους του πώς είχε μπλέξει με τη δικαιοσύνη και το έγγραφο αυτό το ήθελε στο προσκεφάλι του. Η πόρτα του κεντρικού κτιρίου άνοιξε βαριά βαριά. Ευτυχώς είχε συννεφιά και μια υποψία ομίχλης, για να μην αναγκαστεί να γίνει γραφικός, όπως όλοι οι αποφυλακισμένοι με το έντονο φως της ημέρας.

Συνέχιζε να βαδίζει, μέχρι που βρέθηκε στην αυλόπορτα και με μια δρασκελιά αντίκρισε τον έξω κόσμο.

Οι περαστικοί τον σκουντούσαν από δω και από κει και αυτός έμοιαζε να μην μπορεί να προσαρμοστεί στα καινούργια του δεδομένα. Για μια στιγμή σαν να ήθελε να γυρίσει πίσω, αλλά διέλυσε γρήγορα αυτήν του την σκέψη. Θα προσαρμόζονταν σιγά σιγά, έπρεπε να κάνει υπομονή. Σκέφτονταν τη γυναίκα του, που θα τον έβλεπε μετά από τόσα χρόνια, τους φίλους του. Είχε παραβλέψει το γεγονός ότι κανένας δεν τον είχε επισκεφτεί, ούτε νοιάστηκε για αυτόν τόσα χρόνια. Αυτός τους αγαπούσε όλους. Το χαρτί της δικαστικής απόφασης συνέχιζε να το κρατάει σφιχτά. Τώρα γιατί δεν το έβαλε στην τσέπη του, κανείς δεν γνωρίζει. Ίσως να ήθελε να το πετάξει, ίσως να το χώσει στη μούρη του δικαστή που τον καταδίκασε.

Πάντως αυτό που συνέβη τελικά δεν το περίμενε. Έτσι όπως πήγε να περάσει το δρόμο από τα φανάρια, ο κόσμος ήταν πολύς και το χαρτί του έπεσε από τα χέρια. Ο ελαφρύς αέρας το παρέσυρε και χάθηκε από τα μάτια του. Δεν έψαξε να το βρει. Αφού ήταν η μοίρα του να χαθεί, δεν υπήρχε λόγος να κάνει άλματα και ακροβατικά για να το πιάσει. Ας πήγαινε στο καλό. Ούτως ή άλλος ότι έγινε έγινε. Το χαρτί σταμάτησε στα πόδια δύο δικηγόρων. Ο ένας έσκυψε και το μάζεψε.

-Κοίτα τι γράφει, δικαστική απόφαση φυλάκισης 15 ετών χωρίς αναστολή. Ένοχος για συνεργία σε παράνομη αμμοληψία, φιλοξενία μη κατοικίδιων ζώων εντός κατοικίας, παράνομη κατασκευή σε παράνομο ημιυπαίθριο χώρο, όχληση του περιβάλλοντος χώρου και αντίσταση κατά των αρχών.

-Τη θυμάμαι την περίπτωση, ήταν ένας καημένος ανθρωπάκος. Η γυναίκα του ήταν πανούργα και δολοπλόκα. Διατηρούσε παράνομη σχέση με έναν δικαστή, είναι αυτή που αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων πως τον είχε επηρεάσει και τον εξανάγκασε να καταδικάσει το σύζυγό της. Ο δικαστής δε γνώριζε ότι ο ανθρωπάκος ήταν σύζυγος της δολοπλόκας και δεν άργησε και αυτός να κατηγορηθεί με τη σειρά του για δωροδοκία και απιστία στο λειτούργημά του.

Ένα χελιδόνι κουτσούλησε το χαρτί της δικαστικής απόφασης. Ο δικηγόρος σιχάθηκε και το πέταξε στο πεζοδρόμιο. Την άξιζε την κουτσουλιά πάντως. Για να εκδικηθεί όλους αυτούς που οδήγησαν τον άτυχο ανθρωπάκο στη φυλακή, επειδή επέτρεψε σε ένα χελιδόνι να χτίσει τη φωλιά του, με λίγη άμμο από το γειτονικό ρέμα, στο μπαλκόνι του, που ο εργολάβος κανόνισε να είναι παράνομος ημιυπαίθριος χώρος…..