ο άνθρωπος των ρολογιών

Γνώριζε την ώρα από τριών χρονών. Ήταν παιδί φαινόμενο. Ήξερε τη διαφορά ώρας της χώρας του σε σχέση με όλες τις χώρες του κόσμου και απαντούσε, σε χρόνο μηδέν, σε οποιονδήποτε τον ρωτούσε τι ώρα είναι στη Νέα Υόρκη ή στο Τόκιο. Είχε έκτοτε μια μεγάλη συλλογή ρολογιών χειρός, επιτραπέζιων, κρεμαστών. Εννοείται πως όλες οι συσκευές του είχαν ενσωματωμένο ρολόι, το στερεοφωνικό, η ηλεκτρική κουζίνα, το πλυντήριο ρούχων κ.λ.π. Λάτρευε τον ήχο των δεικτών του ρολογιού και απορούσε γιατί πολλοί εκνευρίζονταν και έχαναν τον ύπνο τους με τα τικ και τακ. Κάθε λεπτό που περνούσε για αυτόν ήταν ιεροτελεστία. Κοιτούσε το ρολόι χειρός, επιβεβαίωνε την ώρα κοιτώντας το ρολόι στο κομοδίνο ή στο τραπέζι, ανάλογα σε ποιο χώρο βρισκόταν εκείνη τη στιγμή και περίμενε με θρησκευτική ευλάβεια το επόμενο λεπτό να κάνει την εμφάνισή του. Λυπόταν όταν δεν προλάβαινε να αντιληφθεί όλες τις αλλαγές τις ώρας γιατί έπρεπε να κοιμάται, συμβουλή του γιατρού του……

-Μα τι πάθαν όλα τα ρολόγια του σπιτιού; Μόλις πριν λίγο τα συντόνισα στη θερινή ώρα. Γιατί σταμάτησαν; Η ώρα περνάει και αυτά δε λειτουργούν. Πρέπει να διαβάσω τουλάχιστον είκοσι διαφορετικά μάνιουαλ και να ελέγξω μήπως τέλειωσαν οι μπαταρίες. 
Οι μπαταρίες ελέγχθηκαν, ήταν ακόμη γεμάτες. Ψάχνει τα μάνιουαλ, τα διαβάζει ένα προς ένα, όσο πιο γρήγορα μπορεί, με το αντίστοιχο ρολόι μπροστά του, λαδώνει ελαφρώς τα γρανάζια και…επιτέλους ένα προς ένα τα ρολόγια συνεχίζουν να ηχούν τον πανέμορφο ήχο τους. Μόνο που μπορεί να ηχούν αλλά δεν μετρούν το χρόνο. Οι δείκτες κινούνται αλλοπρόσαλλα, μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα, μια πιο αργά, μια πιο γρήγορα. Ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε κινούμενες μορφές και όχι σε μετρητές χρόνου. Απεγνωσμένος, κοιτάζει όλα τα ρολόγια που βρίσκονται μπροστά του, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. Η απόγνωσή του και η αγωνία του φτάνουν στα όρια, μέχρι που τον λούζει κρύος ιδρώτας και εγκαταλείπει κάθε του προσπάθεια. Έτσι θα συνεχίσει τη ζωή του; Χωρίς να γνωρίζει την ώρα; Αρχίζει και φωνάζει δυνατά, να τον ακούσουν όλοι. 
-ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ; ΘΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; Ο κρύος ιδρώτας τον έχει πλέον περιλούσει….

Ξύπνησε αλαφιασμένος. Κοιτάζει το ρολόι στο κομοδίνο του. Τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα. Σηκώνεται κάθυγρος και περπατάει μέσα στα σκοτάδια. Φτάνει στο σαλόνι. Το μεγάλο ρολόι τοίχου δείχνει την ίδια ώρα. Πηγαίνει στην κουζίνα και το ρολόι δείχνει επίσης την ίδια ώρα. Ένα αίσθημα ανακούφισης τον καθησυχάζει. Όνειρο ήταν. Εφιάλτης δηλαδή. Ο χειρότερος εφιάλτης που είχε δει. Χωρίς να αλλάξει τα υγρά ρούχα που τον ενοχλούσαν, ρυθμίζει τη θερινή ώρα, μετατοπίζοντας τους δείκτες όλων των ρολογιών μία ώρα μπροστά. Έπρεπε να το κάνει έγκαιρα πριν ξημερώσει. Και έπειτα ήταν καιρός ο γιατρός να αναιρέσει τη συμβουλή περί ύπνου και τέτοιο άσκοπο χάσιμο χρόνου…