Αναστασία, η μικρή γοργόνα

της Δομνίκης Καράντζιου, Το παραμύθι είναι αφιερωμένο στη μικρή μου φίλη, την Αναστασία, που σήμερα μου χάρισε ένα υπέροχο λουλουδάκι-αυτοκολλητάκι.   

Η μικρή Αναστασία ήταν ένα κοριτσάκι όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, όμορφο και ξεχωριστό. Τα αυτοκολλητάκια ήταν η αδυναμία της. Είχε τρία άλμπουμ, ένα μικρό, ένα μεσαίο και ένα μεγάλο με αυτοκόλλητα όλων των ειδών. Κάποια από αυτά τα χάριζε και άλλα τα κρατούσε ολόδικά της. 

Η σελίδα με τις γοργόνες ήταν η καλύτερή της. Εκεί είχε κολλήσει αυτοκόλλητα με γοργόνες που είχαν μπλε ουρές, γοργόνες με πράσινες πιτσιλωτές, γοργόνες με φουξ ουρές και κίτρινες ρίγες. Πίστευε πως στα αλήθεια υπάρχουν γοργόνες, εξάλλου όλοι αυτό τη διαβεβαίωναν. Ανάμεσα στα αυτοκόλλητα με τις γοργόνες ήταν και δύο με τους "κακούς". Αυτούς δηλαδή που ήθελαν να τις φυλακίσουν και να πάρουν τις ουρές τους.........

-Κολυμπήστε, κολυμπήστε γρήγορα, οι κακοί μας κυνηγάνε.

-Αναστασία, κολύμπα και εσύ, έλα μαζί μας.

-Μα δεν έχω ουρά…

-Έχεις Αναστασία, κοίτα χαμηλά.

-Είναι υπέροχη…

-Έλα τώρα, θα την παρατηρήσεις αργότερα.

Οι γοργόνες κολυμπούσαν γρήγορα. Οι κακοί τις κυνηγούσαν και η Αναστασία είχε μείνει πίσω. Ήταν μικρούλα και δεν προλάβαινε τις έμπειρες στο κολύμπι γοργόνες. Έτσι όπως πήγαν να τη πιάσουν από την ουρά, η Αναστασία δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δεν είχε μάθει το κόλπο να ξεγλιστράει και παραδόθηκε. Οι κακοί την οδήγησαν στην υποθαλάσσια σπηλιά τους. Εκεί είχε μια φυλακή με φύκια για σιδεριές, φύκια δηλητηριώδη, που άμα τα άγγιζες έπεφτες σε αιώνιο ύπνο. Η Αναστασία βρέθηκε πίσω από τα φύκια, μόνη, με την ουρά της. Την άγγιζε και δεν πίστευε στα μάτια της. Την κοιτούσε και την ξανακοιτούσε. Ήταν πράγματι πολύ όμορφη γοργόνα, με τα ξανθά μακριά της μαλλιά και την κοκκινοκοραλλί ουρά της. Είχε το αγαπημένο της χρώμα, το κόκκινο και κάποια λέπια ήταν κοραλλί, δίνοντας της μία εξαιρετική λάμψη.

-Τι θα με κάνουν οι κακοί; αναρωτιόταν και την έπιανε ρίγος από το φόβο.

Εν τω μεταξύ οι υπόλοιπες γοργόνες είχαν φτάσει σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Εκεί διαπίστωσαν ότι η Αναστασία έλλειπε. Έπρεπε να ψάξουν να βρουν τη φυλακή χωρίς να χρόνουν χρόνο. Η Αναστασία μπορεί να άγγιζε τα δηλητηριώδη φύκη και να έπεφτε στον αιώνιο ύπνο, και τότε μόνο το μελάνι του γιγάντιου χταποδιού θα μπορούσε να την ξυπνήσει. Ξεκίνησαν την έρευνα, άλλες κολυμπούσαν προς τους κοραλλιογενείς υφάλους και άλλες προς τα πιο βαθιά νερά.

Κάποια στιγμή ένα μικρό ψάρι κλόουν είπε σε μια γοργόνα πως είδε λέπια με κοραλλί χρώμα κοντά σε έναν ύφαλο. Η γοργόνα αμέσως κατάλαβε. Τα λέπια ήταν από την ουρά της Αναστασίας. Δεν είχαν προλάβει να κολλήσουν καλά, γιατί η ουρά της ήταν καινούργια και ξεκολλούσαν. Ήταν απολύτως σίγουρη πως αυτά τα λέπια θα την οδηγούσαν στη μικρή Αναστασία.

Το ψάρι κλόουν και η γοργόνα κολύμπησαν γρήγορα προς το σημείο αυτό. Τα λέπια είχαν κάνει μια μεγάλη σε μάκρος γραμμή και ευτυχώς τα θαλάσσια ρεύματα δεν είχαν προλάβει να τα σκορπίσουν. Προσεκτικά, για να μην τους δει ο φρουρός, πλησίασαν όσο μπορούσαν στο κελί. Η Αναστασία μόλις τους είδε χάρηκε. Έπρεπε όμως να προσέξουν. Δύο φίλοι αστακοί, με τις δαγκάνες τους, κάνανε στην άκρη τα φύκη και η Αναστασία ελευθερώθηκε. Ο φρουρός γύρισε στο κελί γιατί άκουσε τον θόρυβο που έκαναν οι δαγκάνες. Ο ένας αστακός του πάτησε μια δαγκωματιά αφήνοντας ελεύθερο πεδίο στη γοργόντα να αποδράσει. Ο άλλος αστακός βρήκε τον άλλο "κακό" και τον έριξε στη φυλακή. Και έτσι όπως ακούμπησαν τα δηλητηριώδη φύκη έπεσαν σε αιώνιο ύπνο. Οι αστακοί, ευχαριστημένοι, κούνησαν τις δαγκάνες τους και αποχαιρέτησαν τις δύο γοργόνες και το ψάρι κλόουν. Επιτέλους θα κατοικούσαν στο σπίτι τους, τη σπηλιά, που οι δύο "κακοί" τα τελευταία χρόνια την είχαν καταλάβει.

Τώρα πλέον η μικρή Αναστασία, δίπλα στη μεγαλύτερη γοργόνα και το ψάρι κλόουν, κολυμπούσε ελεύθερη. Βρήκαν και τις υπόλοιπες γοργόνες και όλες μαζί ενωμένες ενώσαν τις ουρές τους, όπως οι σωματοφύλακες τα σπαθιά τους.

- Όλες για μία και μία για όλες, είπαν με μία φωνή.

-Αναστασία, κλείσε το άλμπουμ να κοιμηθείς.

- Όλες για μία και μία για όλες.

Η μαμά της Αναστασίας, δεν κατάλαβε αυτό που της απάντησε η μικρή. Αφού της έδωσε το φιλί της καληνύχτας, άγγιξε το διακόπτη να κλείσει το φως. Μια ουρά, κόκκινη με κοραλλί αποχρώσεις, είχε προβάλλει από το πάπλωμα.

-Δεν μπορεί να είναι αληθινό, συλλογίστηκε, μάλλον είμαι πολύ κουρασμένη…είπε η μαμά της και έσβησε το φως.

Η Αναστασία βολεύτηκε στο κρεβάτι της. Ήταν και αυτή η ουρά που ήταν καινούργια και δεν την είχε συνηθίσει ακόμα. Στο πάτωμα τα κοραλλί λέπια λαμπύριζαν στο αμυδρό φως του φεγγαριού, που έμπαινε κρυφά από το παράθυρο.