Ο Χάρης και το παιδί που μετρούσε τα άστρα

Πάλι μόνος. Κοίταξε τη βιβλιοθήκη του. Όλα αυτά τα υπέροχα βιβλία του ήταν οι φίλοι του. Ο Χάρης αγαπούσε τα βιβλία και κυρίως αγαπούσε να βυθίζεται μέσα σε αυτά, κάθε βράδυ που έπεφτε να κοιμηθεί και κάθε φορά που έμενε μόνος στο σπίτι. Και ευτυχώς ή δυστυχώς έμενε συχνά μόνος του. Το ρολόι δίπλα παραμόνευε. Ο χρόνος κυλούσε και το διάβασμα τον ταξίδευε μακριά. Όσο ο Χάρης ταξίδευε, ο πατέρας του ταξίδευε σε πόλεις κοντινές ή μακρινές.

Στο σπίτι ήταν ο πατέρας του και ο μικρός Χάρης. Όταν έλλειπε ο πατέρας του σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι ή στην αποθήκη, ήταν ο Χάρης και τα βιβλία του. Ο πατέρας του δούλευε πολλές ώρες στην αποθήκη και είχε αφοσιωθεί, σχεδόν ολοκληρωτικά, στη δουλειά του. Βέβαια είχε και τον γιο του να φροντίσει, αλλά ήταν τόσο πολλές οι υποχρεώσεις του, που πολλές φορές παρέβλεπε τις πιο ιδιαίτερες  ανάγκες του παιδιού. Έπειτα, είχε μεγαλώσει και ο ίδιος με τον αγώνα της επιβίωσης και δεν έβαζε προτεραιότητα τη συναισθηματική φροντίδα του Χάρη. Η επικοινωνία τους περιορίζονταν σε θέματα επίδοσης στο σχολείο και στην από κοινού δουλειά στην αποθήκη. Ο πατέρας του ήθελε, τελειώνοντας το γυμνάσιο, ο γιος του να δουλέψει μαζί του για να τον ξαλαφρώσει. Ο Χάρης δεν θα σπούδαζε, ακόμα και αν είχε κλίση στα γράμματα, έτσι έλεγε στους κοντινότερους συγγενείς.

Αυτό το ήξερε ο Χάρης και δε θα του έφερνε ποτέ αντίρρηση. Είχε αναπτύξει μια πολύ καλή σχέση με τον πατέρα του. Η σχέση αυτή βέβαια στηρίζονταν κυρίως στην υποχωρητικότητα του Χάρη προς τις απαιτήσεις του. Ακόμη και όταν έπαιζε το αγαπημένο του ποδόσφαιρο, το παρατούσε όταν τον έβλεπε στη γωνία να του κάνει νόημα. Όσες φορές έφευγε, έτσι ξαφνικά από το παιχνίδι, ένιωθε μέσα του θυμό και συμπόνια μαζί, παράπονο και ευχαρίστηση. Ήταν τόσο διαφορετική η ζωή του από των άλλων παιδιών. Ωστόσο ο Χάρης ποτέ δεν ζήλεψε κανέναν. Γιατί μπορεί να έχανε το παιχνίδι ποδοσφαίρου με τους φίλους του, μπορεί να δούλευε πιο πολύ από όσο του επέτρεπε η ηλικία του, αλλά είχε κάτι που δεν το είχε άλλος κανείς. Βιβλία. Πολλά βιβλία. Η βιβλιοθήκη του ήταν το κρησφύγετό του. Είχε διαβάσει πολλά και αγόραζε και άλλα από τις οικονομίες του. Τα βιβλία τον πήγαιναν εκεί όπου ήθελε, εκεί όπου ονειρευόταν.

Ένα βράδυ Κυριακής, ο Χάρης ήταν μόνος, για μια ακόμη φορά, στο σπίτι. Είχε ξεκινήσει να διαβάζει ένα βιβλίο που είχε αγοράσει πρόσφατα. Ήταν το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα». Ο Χάρης απορροφήθηκε από το βιβλίο που τον είχε συνεπάρει. Ένιωθε να ταυτίζεται τόσο πολύ με τον ήρωα. Η ώρα περνούσε και δεν το είχε αντιληφθεί ότι είχαν περάσει μεσάνυχτα. Ο ύπνος τον βρήκε στον καναπέ. Όταν ο πατέρας του γύρισε στο σπίτι, κατάκοπος από το ταξίδι, βρήκε το παιδί του να κοιμάται μόνο του και χωρίς σκεπάσματα. Τον πήρε αγκαλιά και τον πήγε στο κρεβάτι του. Τον σκέπασε και τον φίλησε στα μάγουλα, που ήταν ακόμη υγρά από τα δάκρυά του. Ο Χάρης εκείνη την ημέρα είχε τα γενέθλιά του και ήταν μόνος στο σπίτι. Τα δάκρυά του όμως δεν ήταν στα μάγουλά του γιατί δεν γιόρτασε τα γενέθλιά του με τους φίλους του και δεν πήρε δώρα. Ο Χάρης ήθελε τον πατέρα του στο σπίτι. Ο πατέρας του ακούμπησε δίπλα στο μαξιλάρι το βιβλίο που του είχε πάρει δώρο για τα γενέθλιά του, ελπίζοντας όταν θα ξυπνούσε την άλλη μέρα το πρωί, να το δει και να διαβάσει την αφιέρωση που του είχε γράψει:

Χάρη μου, ένας πατέρας δεν εύχεται μόνο Χρόνια Πολλά στο γιο του

Εύχεται να είναι πάντα κοντά στο γιο του