Ο ανθοφόρος οφθαλμός σκάει μύτη

Η φωτογραφία είναι της φίλης μου, Ελένης Δόσιου

Έσκασε μύτη μια ηλιόλουστη μέρα. Ήταν αυτή η άτιμη ηλιαχτίδα, που τον ζέστανε τόσο πολύ, φώτισε τα μάτια του τόσο δυνατά, ώστε δεν άντεξε και άρχισε να ξεπροβάλλει. Μουδιασμένος καθώς ήταν από το χειμερινό του ύπνο και διστακτικός, καθώς δεν ήξερε τι θα αντικρύσει, τεντώθηκε, απλώθηκε, κούνησε αμυδρά τα σέπαλα κι άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται.

-Ήταν ασφυκτικά μέσα στον βλαστό, συλλογίστηκε, μόνο που...σαν να έχει λιγουλάκι κρύο εδώ έξω.

Γύρισε δεξιά, γύρισε αριστερά κι έβλεπε το άσπρο πέπλο του χιονιού.

-Χιόνι; αναφώνησε, καλά το λένε ότι παραείμαστε παρορμητικοί και ενθουσιώδεις με τις πρώτες χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες του Φεβρουαρίου. Κι αν κρυώσω;

-Καλώς ήρθες ανθοφόρε οφθαλμέ. Γιατί να κρυώσεις, δε σε ζεσταίνω αρκετά; είπε η ηλιαχτίδα.

-Καλημέρα ηλιαχτίδα μου! Ζέστανε λίγο τη μυτούλα μου, μη κρυώσω.

-Μην ανησυχείς, οφθαλμέ μου, θα σε αγκαλιάζω όλη μέρα κι αύριο που ο ήλιος θα ανατείλει, θα είμαι εδώ για σένα, θα σε περιμένω!

-Θα είσαι δηλαδή η δική μου ηλιαχτίδα; 

-Φυσικά, θα είμαι κάθε μέρα εδώ να σε βοηθάω να αναπτυχθείς, να μαζέψεις τις πιο εργατικές μέλισσες.  

Ο οφθαλμός χαμογέλασε και άρχισε να ανοίγει τα πέταλά του. Ήταν όλα ροζ, ένα απαλό, υπέροχο ροζ χρώμα.

-Είσαι πολύ όμορφος, του είπε η ηλιαχτίδα.

-Ευχαριστώ ηλιαχτίδα μου, ανταπέδωσε ντροπαλά ο ανθοφόρος οφθαλμός. 

Ευθύς αμέσως ο παρορμητικός και ενθουσιώδης ανθοφόρος οφθαλμός άρχισε να δίνει με τις ορμόνες του σήμα, που κυκλοφόρησε με τους χυμούς του δένδρου, στα υπόλοιπα κλαδιά και κλαράκια. Οι ανθοφόροι οφθαλμοί, ένας ένας, άρχισαν να ξυπνούν, να τεντώνονται και σιγά σιγά άρχισαν να ξεμυτίζουν. Σύντομα είχαν ξεπροβάλλει όλοι, ανοίγοντας τα πανέμορφα, ροζ πέταλα. Γύρω από το δένδρο ακούγονταν οι συζητήσεις και τα καλημερίσματά τους. Συζητήσεις που τις ακούν μόνο τα δένδρα, οι ηλιαχτίδες και οι μέλισσες. Και τότε ακούστηκε ένα "κλικ".

-Τι ήταν αυτό το κλικ, είπε ξαφνιασμένος ο οφθαλμός.

Μπροστά του έστεκε ένα κοριτσάκι, με ένα ασημί, τετράγωνο κουτί. Το κοριτσάκι κοιτούσε τον οφθαλμό με ορθάνοιχτα, γεμάτα έκπληξη ματάκια.

-Σε έβγαλα φωτογραφία! είπε το κοριτσάκι. 

-Είσαι τόσο όμορφος, σε περίμενα όλο το χειμώνα!

Η Νένη δεν άκουσε τι της απάντησε ο οφθαλμός, ούτε ο οφθαλμός τι του απάντησε η Νένη. Στέκονταν μόνο ο ένας απέναντι στον άλλον με την ηλιαχτίδα να τους ζεσταίνει. Η αμυγδαλιά είχε ανθίσει, πρώτη από όλες και ξεχώριζε μέσα στον αγρό με τα υπέροχα, ροζ άνθη της, θυμίζοντας σε όλους πως ήρθε η άνοιξη. 

Δομνίκη Καράντζιου