Ομπρέλα κήπου

        Έβγαλε τα ρούχα από το πλυντήριο, σήκωσε νωχελικά τη βαριά λεκάνη και κατευθύνθηκε προς το μπαλκόνι. Δεν είχε καμία διάθεση εκείνο το πρωινό για δουλειές. Ήταν εκείνη η συζήτηση μαζί του το προηγούμενο βράδυ που είχε καταλήξει πάλι σε αδιέξοδο. Πήρε το πρώτο ρούχο από τη λεκάνη, χωρίς καν να δει πιο ήταν και μηχανικά έβαλε το χέρι της στη θήκη με τα μανταλάκια. Τίναξε το ρούχο, μια μπλούζα δική του, είχε ξεμείνει από την τελευταία φορά που είχε κοιμηθεί στο σπίτι της. Όπως πίεζε τις δύο άκρες από το μανταλάκι για να το σκαλώσει στα ρούχα, είδε τη μεγάλη άσπρη ομπρέλα κήπου στην πρασιά του γείτονα, ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι της. Συνέχιζε να απλώνει ρούχα και να τα ασφαλίζει με τα μανταλάκια. Κοιτούσε την ομπρέλα χωρίς να αντιλαμβάνεται αυτό που κάποιος είχε γράψει με μεγάλα γράμματα το προηγούμενο βράδυ. Ήταν ένα μεγάλο «Σ’ αγαπώ». Όταν τελικά το βλέμμα της καρφώθηκε στη λέξη, η κάλτσα που κρατούσε έπεσε στην πρασιά. Παρέμεινε εκεί να διαβάζει τη λέξη και ήταν σίγουρη πως ο καλός της την είχε γράψει για αυτήν.

Κατέβηκε, σχεδόν κατρακυλώντας τις σκάλες, για να πάρει την κάλτσα της, όμως δε γύρισε στο σπίτι. Πήγε μέχρι την πολυκατοικία του καλού της. Από το περίπτερο απέναντι αγόρασε στυλό και δίπλα από το θυροτηλέφωνο του έγραψε «Σ’ αγαπώ», με μεγάλα ευδιάκριτα γράμματα. Χτύπησε το κουδούνι κι έφυγε. Δεν ήθελε να τον συναντήσει, μόνο να δει τη λέξη που του έγραψε. Κατά σατανική όμως σύμπτωση ο ηλεκτρολόγος την προηγούμενη ημέρα, είχε αλλάξει τις συνδέσεις και τη σειρά των ονομάτων στα θυροτηλέφωνα, με αποτέλεσμα το κουμπί για το διαμέρισμα του αγαπημένου της να είναι πλέον σε άλλη θέση. Τα ονόματα παραμείνανε στις παλιές θέσεις, καθώς δεν πρόλαβαν οι ένοικοι να αλλάξουν τα καρτελάκια.

Ο κύριος του τετάρτου ορόφου, με το που χτύπησε το κουδούνι, δεν άκουσε κάποιον να απαντάει και με την ευκαιρία που ήθελε να πετάξει τα σκουπίδια, κατέβηκε να δει ποιος χτύπησε το κουδούνι. Αφού πέταξε τα απορρίμματα στον μεγάλο πράσινο κάδο, κάνοντας μια γκριμάτσα αηδίας από τις ανεπιθύμητες οσμές, έβαλε το χέρι του στην τσέπη να πάρει τα κλειδιά και τότε θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να τα πάρει. Κοίταζε τα κουδούνια στα θυροτηλέφωνα για να χτυπήσει κάποιον γείτονα και το μάτι του έπεσε στο «Σ’ αγαπώ». Η αγαπημένη του ήξερε πως το δικό του κουδούνι αντιστοιχούσε στο όνομα του νεαρού του πρώτου ορόφου, της το είχε πει το προηγούμενο βράδυ. Χαμογέλασε από ευχαρίστηση αλλά και γιατί την προηγούμενη το αδιέξοδο στη συζήτηση τον είχε πληγώσει. Με μιας έκανε μια στροφή και άρχισε να περπατάει γρήγορα. Ήθελε να την προλάβει πριν πάει στη δουλειά.

Όταν έφτασε στην είσοδό της πολυκατοικίας της αντιλήφθηκε πως δεν είχε τίποτα μαζί του που να τον βοηθούσε να της γράψει και αυτός το «Σ’ αγαπώ». Κοίταξε τριγύρω του και παρατήρησε τα στοιβαγμένα κούτσουρα. Με αυτά σχημάτισε την επίμαχη λέξη βάζοντας τα ακριβώς μπροστά στο αυτοκίνητό της, ή μήπως στο αυτοκίνητο της κυρίας του έκτου, μόνο οι πινακίδες τους διέφεραν, κατά τα άλλα ήταν ίδια μοντέλα, ίδιο χρώμα. Έφυγε γρήγορα γρήγορα, μην τον περάσει κανένας για τρελό και πέρασε από τον κλειδαρά της γειτονιάς του ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του. Μετά από λίγα λεπτά κατέβηκε και η κυρία του έκτου ορόφου και με το κλειδί στο χέρι μπαίνει στο αυτοκίνητο της, το είχε βάλει σε αυτήν τη θέση πάρκινγκ, έπειτα από συνεννόηση με την κυρία του τρίτου ορόφου, βάζει μπρος τη μηχανή και με το που ξεκινάει νιώθει τις ρόδες του αυτοκινήτου να συναντούν αντίσταση.

Κατεβαίνει και βλέπει τα κούτσουρα αραδιασμένα σε μια παράξενη διάταξη όταν μετά από αρκετά δευτερόλεπτα διαβάζει «Σ’ αγαπώ». Ένα χαμόγελο σκάει αυτόματα στα χείλη της. Ένα χαμόγελο σύμπτωσης, γιατί θυμήθηκε το νεαρό που είχε γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ στην παμπ και της είχε εκμυστηρευτεί πως δοκίμαζε ένα καινούργιο σπρέι για υφάσματα στην ομπρέλα κήπου.Την είχε αγοράσει πρόσφατα για να διακοσμήσει τον μικρό του κήπο, που αγαπούσε και καμάρωνε όπως πρασίνιζε ανάμεσα σε τόσες πολλές πολυκατοικίες. Και μάλιστα, δοκιμάζοντας το σπρέι του είχε έρθει στο μυαλό να γράψει μια λέξη που δύσκολα πρόφερε στη ζωή του. Το «Σ’ αγαπώ».